Η πιο όμορφη μέρα των φοιτητικών μας χρόνων, είναι εκείνη της ορκωμοσίας. Βάζουμε τα καλά μας, φίλοι και συγγενείς μαζεύονται για να μας καμαρώσουν που σηκώνουμε το τιμημένο. Οι κόποι όλων αυτών των χρόνων, τα έξοδα και οι θυσίες των γονιών μας στέφθηκαν με επιτυχία. Όλοι χαμογελάνε σαν τρελοί και ταυτόχρονα δακρύζουν, οι ευχές πέφτουν βροχή και όταν τελειώσει το πανηγυράκι συνειδητοποιούμε ότι μπήκαμε και επίσημα πλέον στον κόσμο της ανεργίας.
Πιο εύκολα βρίσκεις λίρες σήμερα πάρα δουλειά. Συνήθως τα πρώτα χρόνια, η εργασία μας δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έχουμε σπουδάσει. Αναγκαστικά κάνουμε δουλειές του ποδαριού, τρέχουμε όλη μέρα, σκύβουμε το κεφάλι λέγοντας “ναι” σε ό,τι τρελό μπορεί να μας ζητήσει ο εργοδότης μας, και στην καλύτερη περίπτωση παίρνουμε εφτακόσια ευρώ και λέμε και ευχαριστώ.
Φυσικά επειδή τα «μεγάλα κεφάλια», για να το πω καλύτερα οι «μεγάλες τσέπες,» γνωρίζοντας την ανάγκη μας να εργαστούμε φροντίζουν να το εκμεταλλευτούν δεόντως. Οι μισθοί είναι εξευτελιστικοί , η συμπεριφορά τους ανεπίτρεπτη και το μότο τους «έτσι έχουν τα πράγματα και αν σου αρέσει, αλλιώς τράβα αλλού». Βέβαια τίποτα δεν είναι τόσο κακό ώστε να μην μπορεί να γίνει και χειρότερο. Ουκ ολίγες είναι οι περιπτώσεις που προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας αμισθί προκειμένου να έχουμε μια προϋπηρεσία για μια μελλοντική καλύτερη απασχόληση.
Από επιστήμονας με πτυχία, μεταπτυχιακά, σειρά σεμιναρίων, ξένες γλώσσες, γνώση και χρήση υπολογιστών, καταλήγεις χανουμάκι σε ένα τεράστιο χαρέμι και κάνεις ότι θελήσει ο πασάς σου. Χορεύεις κυριολεκτικά πάνω στο ταψί όποτε του κάνει κέφι και σε πετάει στον δρόμο όποτε θελήσει.
Όταν επιτέλους πιστέψεις ότι βρήκες την δουλειά των ονείρων σου, προσγειώνεσαι λίγο απότομα στην πραγματικότητα. Γιατί άλλα καθήκοντα συμφώνησες να αναλάβεις και άλλα σου επιβάλλονται να κάνεις. Όταν πας δηλαδή σε ένα φροντιστήριο να διδάξεις και οι καφέδες που κάνεις καθημερινά είναι πιο πολλοί από τους μαθητές σου, τότε σημαίνει ότι χρειαζόντουσαν γκαρσόνι-καθηγήτρια και όχι μια απλή καθηγήτρια. Η ασφάλιση είναι ένα μεγάλο ζήτημα στον ιδιωτικό τομέα. Συνήθως είναι ανύπαρκτη. Είμαστε ξεκρέμαστοι από όλες τις απόψεις δηλαδή.
Στην ουσία δεν είσαι σίγουρος ποτέ για την δουλειά σου. Σήμερα την έχεις, αύριο ίσως δεν την έχεις. Σήμερα είσαι λογιστής, αύριο καφετζής. Και όλα αυτά για ένα μισθό που σου φτάνει ίσα ίσα να πληρώνεις το ενοίκιο και τα συνεχώς αυξανόμενα πάγια έξοδα. Άμα μπορέσεις να βρεις λίγο χρόνο να απολαύσεις έναν καφέ στην παραλία πρέπει να αρχίσεις να κάνεις υπολογισμούς και πόσο πίσω θα σε πάει αυτό το έξοδο. Ύστερα σκέφτεσαι να κόψεις από κάπου αλλού, να μην πάρεις γάλα και δημητριακά για μια εβδομάδα προκείμενου να πιεις ένα ποτό.
Ευτυχώς και είμαι πανευτυχής που το λέω και βαθύτατα συγκινημένη οι καλές μας τράπεζες τα έχουν προβλέψει όλα αυτά για εμάς πριν από εμάς. Μας δίνουν δάνεια σχεδόν για τα πάντα. Για διακοπές, για βενζίνη, για πετρέλαιο, για καινούργιο laptop (σε λίγο καιρό θα μας δίνουν δάνεια για να αγοράζουμε νερό και γάλα). Μετά μπορείς να απευθυνθείς σε μια άλλη καλή τράπεζα για να σου καλύψει το οφειλόμενο ποσό σου και σε ένα χρόνο το πολύ θα χρωστάς σε όλες τις τράπεζες… Αν πότε καταφέρεις και ξεχρεώσεις, θα σου έχει μείνει τουλάχιστον ένα ακόμα χρέος, αυτό στην Μιχαλού, αφού όλη αυτή η κατάσταση θα σε οδηγήσει σίγουρα στην τρέλα.
Η δουλειά θα έπρεπε να είναι ένα έργο και μια χαρά αλλά έχει καταλήξει δουλεία και ταλαιπωρία….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου