Καφέδες – μπουζούκια - αμάξι αυτή είναι η ιερή Τριάδα των Ελληνόπουλων σήμερα. Δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο. Ποιο Μακεδονικό, ποια ροζ σκάνδαλα, ποιο ασφαλιστικό; Ιστορίες για αγρίους είναι αυτά για την νεολαία. Εντάξει δεν λέω νοιάζονται λιγάκι και για την επικαιρότητα. Ποιος θα μας εκπροσωπήσει στην Eurovision, πόσες τουαλέτες έχει το σπίτι της Βανδή, σε ποιον ψυχολόγο πάει το σκυλί του Κωστέτσου και γενικά όλα τα «φλέγοντα» ζητήματα που με τον έναν ή άλλον τρόπο θα μας αλλάξουν την ζωή.
Κύριο μέλημα των νέων δεν είναι να σπουδάσουν για να βρουν μια δουλειά. Με ή χωρίς σπουδές από την μέρα που βγήκαν από την κοιλίτσα της μανούλας τους είναι γεννημένοι για διευθυντές. Και το κακό είναι ότι το πιστεύουν ακράδαντα κιόλας. Κατηγορούν τους αλλοδαπούς και καλά ότι μας παίρνουν τις δουλειές. Μα χριστιανέ μου ο αλλοδαπός πήρε την δουλειά που υποτίμησες εσύ γιατί δεν ταίριαζε στο image σου και γιατί σου φάνηκαν λίγα τα λεφτά! Αν όμως μια πολυεθνική σου έδινε τα ίδια και λιγότερα λεφτά για να γίνεις στέλεχός της, θα το γλεντούσες δέκα μέρες και θα κερνούσες φίλους και συγγενείς για ένα χρόνο.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις προσωπικές σχέσεις. Ο ρατσισμός σε όλο του μεγαλείο. Γεννηθήκαμε όλοι για να πίνουμε μαργαρίτες μόνο με glamour προσωπικότητες. Μου φαίνεται ότι κάποιοι μπερδεύουν τα όνειρα με την πραγματικότητα. Όχι καλό μου, δεν ξέχασε η Paris Hilton να σε καλέσει στο πάρτι της απλώς δεν γνωρίζει καν την ύπαρξή σου. Εσύ που γνωρίζεις όμως την ύπαρξη του συναδέλφου σου (που άκουσον άκουσον δεν φοράει prada) και της ασχημούλας και χοντρούλας φιλενάδας σου γιατί δεν τους κάλεσες στο πάρτι; Δεν ταίριαζαν στο χώρο; Η΄ δεν τους θεώρησες άξιους να διαβούν το κατώφλι του σπιτιού σου;
Αυτός είναι και ένας λόγος που οι περισσότεροι είναι «ελεύθεροι» (μπακούρια με άλλα λόγια). Οι δικαιολογίες του τύπου, θέλω την ανεξαρτησία μου, δεν είμαι έτοιμος-η ακόμα για σοβαρή σχέση και ούτω καθεξής μεταφράζονται ως : δεν βρίσκω μια/ έναν του επιπέδου μου. Όμορφη, έξυπνη, πλούσια, μορφωμένη, ψηλή, αδύνατη, ευαίσθητη, με χιούμορ, με καλή δουλεία δικό της σπίτι και αμάξι, με ένα εξοχικό για το καλοκαίρι (η υπόλοιπη λίστα στο επόμενο τεύχος).
Το άλλο μελανό σημείο είναι που έχουν μετατραπεί, όλα τα είδη πρώτης (πλέον) ανάγκης σε ακριβό και στιλάτο αξεσουάρ. Το κινητό τηλέφωνο έχει καταντήσει πολυμηχάνημα. Μόνο καφέ που δεν ετοιμάζει ακόμα. Και αυτό γιατί δεν έχουν βρει ακόμα πώς να εγκαταστήσουν μέσα το μίξερ που ετοιμάζει το αφρόγαλα για το freddo cappuccino. Οι κατασκευαστές βρήκαν τον τρόπο να μας «ψήνει» ελληνικό πολλά βαρύ και όχι, αλλά απορρίφθηκε γιατί όλοι σνόμπαραν αυτού του είδους τον καφέ. Το τηλέφωνο είναι καθαρά για να επικοινωνούμε με τους άλλους. Οπότε αν είναι να μην το σηκώνεις όταν εκείνο χτυπάει αλύπητα καλύτερα να μην το παίρνεις μαζί σου γιατί αν δεν το’ χεις καταλάβει καταντάς αφόρητα εκνευριστικός. Τα αμάξια που θυμίζουν ντισκοτέκ και τις πανάκριβες τσάντες – βαλίτσες θα τα προσπεράσω.
Από την άλλη για να αποκτήσει κάποιος μικρομεσαίος όλα αυτά τα «απαραίτητα» αξεσουάρ σε περίπτωση που δεν του φτάνουν τα λεφτά, παίρνει δάνειο. Δάνειο για αμάξι, δάνειο για τηλεόραση plasma, δάνειο για διακοπές, δάνειο για τσιχλόφουσκες σχεδιασμένες από τον Dior και πάει δανείζοντας.
Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι από το να βρεις μια γωνίτσα για να πιεις έναν ρημαδοκαφέ μέχρι να διοριστείς στο υπουργείο, χρειάζεσαι μέσον και γνωριμίες. Το να γνωρίζεις προσωπικά τον πρωθυπουργό της Ελλάδας έχει καταντήσει εξίσου σημαντικό με το να γνωρίζεις έναν πορτιέρη σε ένα οποιοδήποτε μαγαζί. Τώρα πως γίνεται όλοι να το κατακρίνουν και όλοι τους να έχουν μπάρμπα στην Κορώνη ο θεός και η ψυχή τους.
Τα παιδιά των λουλουδιών δεν υπάρχουν πια…Σήμερα βρίσκουμε μόνο τα παιδία των θερμοκηπίων…
Κύριο μέλημα των νέων δεν είναι να σπουδάσουν για να βρουν μια δουλειά. Με ή χωρίς σπουδές από την μέρα που βγήκαν από την κοιλίτσα της μανούλας τους είναι γεννημένοι για διευθυντές. Και το κακό είναι ότι το πιστεύουν ακράδαντα κιόλας. Κατηγορούν τους αλλοδαπούς και καλά ότι μας παίρνουν τις δουλειές. Μα χριστιανέ μου ο αλλοδαπός πήρε την δουλειά που υποτίμησες εσύ γιατί δεν ταίριαζε στο image σου και γιατί σου φάνηκαν λίγα τα λεφτά! Αν όμως μια πολυεθνική σου έδινε τα ίδια και λιγότερα λεφτά για να γίνεις στέλεχός της, θα το γλεντούσες δέκα μέρες και θα κερνούσες φίλους και συγγενείς για ένα χρόνο.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις προσωπικές σχέσεις. Ο ρατσισμός σε όλο του μεγαλείο. Γεννηθήκαμε όλοι για να πίνουμε μαργαρίτες μόνο με glamour προσωπικότητες. Μου φαίνεται ότι κάποιοι μπερδεύουν τα όνειρα με την πραγματικότητα. Όχι καλό μου, δεν ξέχασε η Paris Hilton να σε καλέσει στο πάρτι της απλώς δεν γνωρίζει καν την ύπαρξή σου. Εσύ που γνωρίζεις όμως την ύπαρξη του συναδέλφου σου (που άκουσον άκουσον δεν φοράει prada) και της ασχημούλας και χοντρούλας φιλενάδας σου γιατί δεν τους κάλεσες στο πάρτι; Δεν ταίριαζαν στο χώρο; Η΄ δεν τους θεώρησες άξιους να διαβούν το κατώφλι του σπιτιού σου;
Αυτός είναι και ένας λόγος που οι περισσότεροι είναι «ελεύθεροι» (μπακούρια με άλλα λόγια). Οι δικαιολογίες του τύπου, θέλω την ανεξαρτησία μου, δεν είμαι έτοιμος-η ακόμα για σοβαρή σχέση και ούτω καθεξής μεταφράζονται ως : δεν βρίσκω μια/ έναν του επιπέδου μου. Όμορφη, έξυπνη, πλούσια, μορφωμένη, ψηλή, αδύνατη, ευαίσθητη, με χιούμορ, με καλή δουλεία δικό της σπίτι και αμάξι, με ένα εξοχικό για το καλοκαίρι (η υπόλοιπη λίστα στο επόμενο τεύχος).
Το άλλο μελανό σημείο είναι που έχουν μετατραπεί, όλα τα είδη πρώτης (πλέον) ανάγκης σε ακριβό και στιλάτο αξεσουάρ. Το κινητό τηλέφωνο έχει καταντήσει πολυμηχάνημα. Μόνο καφέ που δεν ετοιμάζει ακόμα. Και αυτό γιατί δεν έχουν βρει ακόμα πώς να εγκαταστήσουν μέσα το μίξερ που ετοιμάζει το αφρόγαλα για το freddo cappuccino. Οι κατασκευαστές βρήκαν τον τρόπο να μας «ψήνει» ελληνικό πολλά βαρύ και όχι, αλλά απορρίφθηκε γιατί όλοι σνόμπαραν αυτού του είδους τον καφέ. Το τηλέφωνο είναι καθαρά για να επικοινωνούμε με τους άλλους. Οπότε αν είναι να μην το σηκώνεις όταν εκείνο χτυπάει αλύπητα καλύτερα να μην το παίρνεις μαζί σου γιατί αν δεν το’ χεις καταλάβει καταντάς αφόρητα εκνευριστικός. Τα αμάξια που θυμίζουν ντισκοτέκ και τις πανάκριβες τσάντες – βαλίτσες θα τα προσπεράσω.
Από την άλλη για να αποκτήσει κάποιος μικρομεσαίος όλα αυτά τα «απαραίτητα» αξεσουάρ σε περίπτωση που δεν του φτάνουν τα λεφτά, παίρνει δάνειο. Δάνειο για αμάξι, δάνειο για τηλεόραση plasma, δάνειο για διακοπές, δάνειο για τσιχλόφουσκες σχεδιασμένες από τον Dior και πάει δανείζοντας.
Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι από το να βρεις μια γωνίτσα για να πιεις έναν ρημαδοκαφέ μέχρι να διοριστείς στο υπουργείο, χρειάζεσαι μέσον και γνωριμίες. Το να γνωρίζεις προσωπικά τον πρωθυπουργό της Ελλάδας έχει καταντήσει εξίσου σημαντικό με το να γνωρίζεις έναν πορτιέρη σε ένα οποιοδήποτε μαγαζί. Τώρα πως γίνεται όλοι να το κατακρίνουν και όλοι τους να έχουν μπάρμπα στην Κορώνη ο θεός και η ψυχή τους.
Τα παιδιά των λουλουδιών δεν υπάρχουν πια…Σήμερα βρίσκουμε μόνο τα παιδία των θερμοκηπίων…
Κοσμίδου Χρύσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου